De kunst van JE LEVEN VERANDEREN!

Achter de stevige omheining zie ik verscholen tussen het gras een sterke rustende leeuwin in haar verblijf. Ze heeft goed gezelschap: op de steen verderop ligt een mannetje met enorme zwartbruine manen te slapen op zijn rug. Het ziet er zo vredig uit.

De leeuwin staat op, rekt zich uit en draait zich om.  Ze begint te lopen. Dan zie ik haar recht op mij afkomen. Ze kijkt me strak aan. Kippenvel. Even voel ik mij door haar indringende blik met haar verbonden. Met haar grote klauwen stapt ze richting mij. Als ze op nog geen meter afstand staat draait ze zich om en loopt van me weg.

Nadat ik enkele tellen naar haar achterste kijk, draait ze zich om en stapt ze weer richting mij. Ze kijkt naar me. Ik zie wanhoop. Het is aan de grond in het verblijf duidelijk te zien dat ze dit gedrag dag in dag uit herhaalt. Ze ijsbeert door haar verblijf. Een uiting van stress.

In het begin van haar opsluiting was het luidruchtige gedrag van de dierentuinbezoekers misschien nog vermakelijk, inmiddels verveelt het en verstoort het haar essentie. Ook is ze haar jachtinstinct verloren door de jaren van opsluiting op een oppervlakte dat in het gunstigste geval nog geen 0,05 % is van haar natuurlijke leefgebied. De leeuwin lijkt het OK te vinden. Ze doet geen poging te ontsnappen.

Het doet me pijn te zien dat haar natuurlijke instinct en leeuwenschoonheid worden onderdrukt. Door haar opsluiting heeft ze een groot deel van haar imposante krachtige authentieke karakter verloren.

Leven in een kooi

Toen ik naar dit schitterende dier keek, realiseerde ik me dat mijn leven veel overeenkomsten met de leeuwin vertoonde.

Elke dag in mijn leven was grotendeels hetzelfde. Ik werd wakker van het irritante geluid van de wekker, haastte me om mijn dochter op tijd bij de gastouder te krijgen om daarna op tijd op het werk te zijn. Ergens in de middag haalde ik haar weer op en speelden we wat samen. Eten, naar bed en de volgende dag begon het riedeltje weer opnieuw. Ik was niet ongelukkig, nee dat niet. Ik was gezond, ik had te eten, ik had een dak boven mijn hoofd, ik genoot van het zien opgroeien van mijn dochter. Mijn leven was OK, maar ook niet meer dan dat.

Mijn leven was OK zolang ik deprimerende gedachten als “Nog 40 jaar werken tot mijn pensioen voordat ik vrij ben om te doen wat ik wil.” weg stopte. Mijn leven was OK zolang ik afleiding vond in mijn smartphone, een boek, de televisie of een overvolle agenda. Alles om maar niet met het gemis van mijn essentie geconfronteerd te worden.

Zonder afleiding:

Zou ik voelen dat mijn hart droomt van een levendig en vrij leven.
Zou ik voelen dat ik niet wil dat iemand anders bepaalt wanneer ik op mijn werk moet verschijnen.
Zou ik voelen dat ik graag de natuur en cultuur in andere delen van de wereld wil ontdekken.
Zou ik voelen dat ik elke dag bij het opstaan wil bepalen wat ik wil doen.
Zou ik voelen dat ik ernaar verlang om te leven door mijn hart te volgen.
Zou ik voelen dat ik zou willen leven als een Wild Cooky zoals ik mijn dochter dagelijks zie doen: authentiek, puur, speels, in het moment, creatief, vol zelfvertrouwen om haar net bedachte plannen uit te voeren.

Ik dacht dat ik mijn leven zo opgesloten hoorde te leven. Een koophuis, een lief kindje, een vaste baan om te werken voor je pensioen. Zo hoort het in deze maatschappij, niet dan? Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg, toch?

Toch bleef het de hele tijd knagen. Ik voelde me als een leeuwin opgesloten in een veel te kleine kooi en de situatie leek uitzichtloos. Mijn talenten en verlangens ver weggestopt en genegeerd.

Ont-wikkeling

Instinctief verwijderde ik toch wat ruis uit mijn leven. Ik deed een eerste ronde minimaliseren in mijn huis. De televisie verkocht ik via marktplaats. Daarna was het knagende gevoel helaas niet weg. Integendeel, het werd alleen maar sterker. Er was minder afleiding, waardoor ik nu beter voelde wat er met me “aan de hand” was.

De krachtige getalenteerde pure leeuwin in mij zat opgesloten in een kooi die ik zelf gecreëerd bleek te hebben. Ik was absoluut geen Wild Cooky meer.

Ik leende zelf geld om een huis te kopen.
Ik solliciteerde zelf naar die baan en nam hem aan.
Ik pakte steeds die telefoon weer in mijn handen om allerlei apps te checken.
Ik zocht afleiding als ik niet met mijn eigen gevoelens en gedachten in één kamer kon zijn.
Ik kocht die auto om mij overal heen te brengen.
Ik nam abonnementen op tijdschriften om mezelf af te leiden.
Ik bepaalde dat ik minimaal 8, het liefst 9 uur per nacht moest slapen om fit te zijn.
Ik koos ervoor om elke dag net te laat uit bed te komen zodat ik moest haasten.
Ik kocht steeds nieuwe spullen om mijn gevoel van onvrede te verbloemen.

Niets, maar dan ook echt niets van dit alles was me door iemand opgelegd. Ik koos er zelf voor om dit beperkte leven zo te bouwen. Al die jaren dacht ik dat ik in die kooi was gezet door de wereld om mij heen. Wat was ik blind! Ik had mezelf opgesloten.
Uit angst. Voor wat? Angst voor afkeuring van de mensen om mij heen. Angst om te falen. Angst voor het onbekende dat me te wachten stond als ik mijn kooi zou afbreken.

Gelukkig kreeg ik de volgende opbeurende gedachte: als ik in staat was om deze kooi te construeren, dan was ik zonder twijfel ook in staat om deze kooi weer af te breken.

En jij?

Ben jij die leeuw(in) die trots over de wijde savannes van het Afrikaanse continent loopt? Of ben je een leeuw(in) in huiskatkleren? Ben jij trouw gebleven aan de Wild Cooky die je als kind was?

De kunst van je leven veranderen

Toen ik besefte dat ik zelf mijn kooi kon afbreken koos ik er bewust voor om mijn leven te veranderen door het écht anders aan te gaan pakken.

De kunst van je leven veranderen is bewust je leven écht anders aanpakken.

Als je wilt dat je leven anders is, moet je eerst bereid zijn iets anders te doen.
Mijn leven kon alleen veranderen als ik zélf veranderde. Simpel ogend, niet?

Toch merkte ik dat er in de praktijk moed en discipline voor nodig is. Het OK-leven lijkt een prettigere gemakkelijkere optie dan het onbekende avontuur tegemoet gaan.
Ik verzamelde al mijn moed, negeerde mijn angsten en koos voor de uitdagende weg. Ik veranderde een aantal dingen rigoureus en ging het nieuwe avontuur aan.

In dit nieuwe avontuur voelde ik de energie weer stromen en kreeg ik zin om te creëren. En zo werkte ik toe naar een vrij, reizend leven in een simpele bestelbus en durfde ik voor het eerst in mijn leven te zeggen:

Ik ben gelukkig!

Mijn leven is op dit moment veel méér dan OK.
Nu zijn mijn dagen een uitdagend feestje waarbij ik er steeds weer voor kies om nieuwe uitdagingen aan te gaan.
Mijn leven is nu spannend, rustig en eenvoudig tegelijk. De leeuwin in mij loopt weer vrij rond op de savanne. Elke dag leert ze bij, redt ze zich beter in het woeste landschap en krijgt ze meer zelfvertrouwen om haar leefgebied uit te breiden.
Ik voel me steeds meer een Wild Cooky.

Lees ook de tips om nu van een gelukkiger leven te genieten. Ben je benieuwd wat vrij leven en vrijheid is?

---

Knaagt het bij jou ook wel eens van binnen? Wil je ook de leeuw(in) in jou weer de ruimte van de savanne geven? Wil je weer de Wild Cooky worden die je als jong kind was?